Af en toe komen er mensen op je pad die een al dan niet verborgen snaar raken, stukjes doen samenvallen en ook op lange termijn blijven inspireren, nog lang nadat ze uit het zicht verdwenen zijn.
Het zijn er niet veel, ze komen slechts om de zoveel jaar, al herken je ze meestal bij de eerste oogopslag. Ik herinner me onder andere een schilder, een vrouw die ik nooit ontmoette maar die me schreef, een leraar cello uit lang vervlogen tijden, en een handjevol andere bijzonderlingen die ik op m’n weg ontmoette.
De wegen kruisen en gaan na een tijd weer uit elkaar, maar de nadruk van de indruk blijft als een broze gezel aan je botten kleven. Ik ontmoette nog niet zo lang geleden weer zo iemand, een dromer die z’n ogen op de blauwe lucht boven houdt en met z’n armen probeert op te vangen wat hij dragen kan, en weer wakkert het vuur aan, ligt er iets te smeulen binnenin.
En dus ben ik begonnen aan het moeilijkste wat ik ooit heb geprobeerd: ik graaf ik in de tijd naar wat onder m’n huid ligt te broeden en kneed wat ik vind in vormpjes: sterretjes, maantjes, zonnetjes, cirkels van geschiedenis die zich herhaalt, lineaire banden tussen mensen, stiltes en verhalen.
De eersten die het lezen zijn betrokkenen en jongeren die anders liever nadenken dan lezen, en die met hun pure blik dwars door muren kijken.
Intussen hou ik het raam wijd open, zodat samen met de oude lucht die schoorvoetend in de pagina’s verdwijnt ook nieuwe wind naar binnen waait, waar ik dan sterke luchtkastelen mee kan bouwen voor morgen: robuuste maar zachte burchten, van het soort dat anderen dragen kan. x
issues & tissues 